Ik droomde dat ik droomde
Van zeeën vol verdriet
Het waren mensentranen
Die men hier achterliet
De zee rees hoog, nog hoger
En stroomde over ’t land
Vissen die verdronken
’t Gebergte hield geen stand
De wereld bleef maar huilen
De hemel huilde mee
Het tij viel niet te keren
De aarde was één zee
Daar zat ik op mijn bootje
Van schrik totaal verkrampt
Te wachten tot het water
Rond mij zou zijn verdampt
Ik durfde niet te huilen
Er kon geen traan meer bij
De wereldbol liep over
Door al dat triest geschrei
Toen sijpelde de zeeën
In druppels langs de maan
Zo ben ik met mijn bootje
Met man en maan vergaan
Bronvermelding
Tekst en muziek: Karin Jacobs
Uitgebracht op: Op een surfplank naar de maan